WILTZANGH

Joost van den Vondel, 1653
(op de hofstede van ‘de Hinlopens’, buiten Naerden)


Wat zongh het vrolijck voghelkijn,
Dat in den boomgaert zat?

"Hoe heerlijck blinckt de zonneschijn
van rijckdom en van schat!
Hoe ruischt de koelte in ’t eicken hout,
En versch gesproten lof!
Hoe straelt de boterbloem als gout!
Wat heeft de wiltzangh stof!

Wat is een dier zijn vrijheit waert!
Wat mist het aen zijn’ wensch;
Terwijl de vreck zijn potghelt spaert!
O slaef! O arme mensch!
Waer groeien eicken t’ Amsterdam? 
O kommerziecke Beurs,
Daer noit genoeghen binnen quam!
Wat mist die plaets al geurs!

Wy voghels vlieghen, warm gedost,
Gerust van tack in tack.
De hemel schaft ons dranck en kost,
De hemel is ons dack.
Wy zaeien noch wy maeien niet:
Wy teeren op den boer.
Als ’t koren in zijn airen schiet
Bestelt al ’t lant ons voêr.
Wy minnen zonder haet en nijt,
En danssen om de bruit;
Ons bruiloft bint zich aen geen tijdt,
Zy duurt ons leven uit"

Wie nu een voghel worden wil,
Die trecke pluimen aen,
Vermy de stadt, en straetgheschil, en kieze ruimer baen.



Bij Leo Vroman is het vogeltje 'woord' geworden, maar moet het afleggen tegen de macht van de 'beurs'. Lees Jeldican en het woord